„Jerzy Kukuczka, Wanda Rutkiewicz - portrety subiektywne”
26 lutego 2024 r. mieliśmy przyjemność gościć na UTW w Trzciance, ponownie, P. dr Adama Raszewskiego z przepięknym wykładem tym razem było o himalaizmie
„Jerzy Kukuczka, Wanda Rutkiewicz - portrety subiektywne”.
„W zdobywaniu szczytów nie ma żadnego sensu ani celu. Po co więc pchamy się na szczyty, bywa, że z narażeniem zdrowia i życia?” Te słowa wypowiedziała Agnieszka Bielecka
himalaistka, pilot wycieczek, liderka wypraw wysokogórskich,
Na pewno chodzi się w góry nie po to, żeby w nich umrzeć, tylko po to, żeby żyć pełnią życia.
Jerzy Kukuczka
Miał czterdzieści lat, odpadając w 1989 roku od południowej ściany Lhotse stanowiącej bodaj najtrudniejszą próbę dla alpinisty. Tego ostatniego dnia zapisał w pamiętniku dwa zagadkowe słowa: Paradise – Raj… Ciała nie odnaleziono, grób jest… pusty!
„Śmierć przeżywa się wszędzie jednakowo mocno, tylko reakcja na nią w górach jest nietypowa, bo takie są warunki. Ginie mój partner, a ja nie mogę się rozkleić. Nie mogę usiąść i rozmyślać. Nikt przecież po mnie nie przyjdzie, nie pomoże mi. Muszę iść dalej, bo inaczej i ja zginę”./ Jerzy Kukuczka/
Jerzy Kukuczka, najwybitniejszy polski himalaista, drugi zdobywca Korony Himalajów, który zginął w 1989 roku na Lhotse. Kierowała nim miłość i wiara, że śmierć w górach przydarza się tylko innym. Ryszard Pawłowski był ostatnim, który miał przed śmiercią kontakt z Jerzym Kukuczką, szli razem na Lhotse.
Wanda Rutkiewicz to wybitna Polska himalaistka i alpinistka, pierwsza Europejka i trzecia kobieta na świecie, która zdobyła Mount Everest, pierwsza która zdobyła K2.
38 lat temu, 23 czerwca 1986 roku, w dniu swoich imienin, Wanda Rutkiewicz jako pierwszy himalaista z Polski i pierwsza kobieta na świecie stanęła na K2 w Karakorum (8611 m) - drugim co do wysokości ośmiotysięczniku globu i ostatnim zdobytym zimą (2021).
Twierdziła, że „Każdy ma przecież do pokonania swój Everest. Mój sukces był dowodem na to, że każdemu może się udać to, co sobie postanowi.”
Rutkiewicz zaginęła 12 maja 1992 roku podczas wspinaczki na Kanczendzongę (8586 m) w Himalajach. O świcie wyruszyła z obozu IV na wysokości 7950 m z meksykańskim partnerem Carlosem Carsolio, który po 12 godzinach stanął na wierzchołku. Schodząc, napotkał Polkę na wysokości 8200 m. Namawiał do zejścia, ale alpinistka, mimo braku sprzętu biwakowego, zdecydowała się przeczekać noc i kontynuować wejście następnego dnia. Jej ciała do dziś nie odnaleziono. Pisała „Jestem zdeterminowana i daje mi to poczucie wolności. Uwolniona od wszystkiego, co nie jest Górą i mną, wolna od strachu i obaw - bo nie mam już wyboru.” „Straciłam w górach wielu przyjaciół, ale człowiek nie rezygnuje z takiej pasji jak wspinaczka nawet wtedy, gdy ma do czynienia ze śmiercią. Życie smakuje najlepiej wtedy, gdy można je stracić.„
Anatolij Bukriejew był jednym z najwybitniejszych alpinistów wszechczasów, zginął w 1997 roku, przy próbie zdobycia Annapurny wraz z Simone Moro i Dimitriewen Sobolewem. Simone Moro cudem uszedł śmieci w lawinie, która zabiła jego dwóch towarzyszy.
Na nagrobku Anatolija, który znajduje się u stóp Annapurny, jest napisane:
„Góry nie są stadionem, gdzie zaspakajam ambicje zdobywania, są katedrami do których idę praktykować swoja religię. Idę do nich, tak jak ludzie którzy Ida się modlić. Majestatyczne szczyty widzą moją przeszłość, sen o przyszłości z niezwykłą ostrością przeżywanej chwili obecnej… moja wizja czystości, moje siła jest wciąż odnawiana. W górach spotykam tworzenie, w trakcie każdej z nich (podróży) rodzę się na nowo.”
